Ο Παύλος Παυλίδης έπιασε την κιθάρα του,ηρέμησε την φωνή του,έγινε πιο τρυφερός,πιο ταξιδιάρικος και πιο άμεσος απ ότι ήταν σαν τραγουδιστής των Ξύλινων Σπαθιών..Βέβαια κράτησε πολλά στοιχεία..Παράδειγμα διατήρησε τους στίχους που υπονοούν κάτι..Δεν μας δίνει και πάλι άμεσα αυτό που θέλει να μας πει..Στοιχείο όχι και τόσο συνηθισμένο για ταξιδιάρικα τραγούδια..
Αυτή θεωρεί ότι είναι η δουλειά του την στιγμή που βγάζει το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ 'Αφού λοιπόν ξεχάστηκα' που κυκλοφορεί από την Plus Rec το 2004 ..Να σε κάνει μέσα από την ατμοσφαιρική του μουσική να τον προσέξεις,να καρφώσεις το αυτί σου εκεί..Και μετά σου λέει άκου τι έχω να σου πω..Και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα..Τέτοιο χαρακτηριστικό δείγμα είναι το τραγούδι Μόχα..
Επιλέγει να μη κάνει την μουσική του δυσνόητη..Παίζει με αρκετά όργανα, άψογα ενορχηστρωμένα,σαν να συμπληρώνει η μία μελωδία την άλλη..Και δεν φοβάται και πάλι να κάνει παρομοιώσεις και να ασχοληθεί με θέματα παρατημένα από την ελληνική δισκογραφία..Τραγούδι που ξεχωρίζει είναι και 'Το χαζοπούλι ':
Ο Παύλος λοιπόν δεν συνεχίζει απλά την δουλειά που έκανε στα Ξύλινα Σπαθιά,αλλά μπαίνει με την γνώριμη φωνή του σπίτι μας και κάθεται όλο και πιο κοντά μας,πιο προβληματισμένος και όμως πιο αισιόδοξος..
Τα τραγούδια του έργου-άλμπουμ:
1.Intro
2.Τα περιστέρια
3.Τα δέντρα
4.Αφού λοιπόν ξεχάστηκα
5.Immortal story
6.Μόχα
7.Ο κηπουρός
8.Η άμαξα
9.Η σπασμένη πολυθρόνα
10.Δεν υπάρχεις
11.Last call to Paris
12.Το χαζοπούλι
Καλή ακρόαση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου